Polanów

Miasto jest położone we wschodniej części województwa zachodniopomorskiego, nad rzeką Grabową, na wysoczyźnie polanowskiej pomiędzy dwiema górami: Świętą Górą i Warblewską Górą.

Pierwsza informacja o Polanowie pochodzi z 13 lipca 1307 roku[1]. W 1319 roku lokowano miasto, nadając mu niemieckie prawa miejskie. W tym samym roku wzniesiono maryjną kaplicę na Świętej Górze. Od 1357 roku właścicielami miasta byli biskupi, a od roku 1387 książę Bogusław VIII. W 1474 roku książę słupski, Eryk II, przekazał miasto Polanów Piotrowi Glasenapp, które od tego momentu stało się miastem prywatnym. W połowie XVI wieku do Polanowa dotarła reformacja.

W 1773 roku właścicielem Polanowa został major Wrangel. Jeszcze większe znaczenie miały przepisy wprowadzone w 1808 roku, które całkowicie zmieniły status Polanowa, likwidując powinności względem właściciela i zrównując miasto z innymi ośrodkami. W 1900 roku miasto posiadało połączenie kolejowe z Koszalinem i Sławnem, pocztę z telegrafem, hutę szkła i cegielnię. W roku 1908 do miasta doprowadzono prąd. W latach 20-tych XX wieku wybudowano stadion miejski, a pod koniec lat 30-tych powstały korty tenisowe i kąpielisko miejskie.

27 lutego 1945 roku Rosjanie bez walk zajęli miasto i wywieźli wyposażenie miejscowych fabryk i zakładów rzemieślniczych do Związku Radzieckiego. Jako zdobycz wojenną potraktowano nawet szyny kolejowe, a most kolejowy, zwany „Czerwonym Mostem”, pozostawiono uszkodzony, co przyczyniło się to utraty połączenia kolejowego Polanowa z Koszalinem. Zdewastowany Polanów przekazano władzom polskim we wrześniu 1945 roku[2].

 

---

[1] Parafia Rzymskokatolicka Podwyższenia Krzyża Świętego w Polanowie, ?opoka.pl" [dostęp: 3 listopada 2016], <http://www.polanow.koszalin.opoka.org.pl/>

[2] Zob. Krzysztof Szypulski, Historia Polanowa, ?polanow.pl", 19 kwietnia 2007 [dostęp: 2 listopada 2016], <http://www.polanow.pl/6,Historia_Polanowa.html>