Barnim III Wielki
Tytuł:
książę pomorski, współregent ojca 1320 r., książę na Szczecinie 1344 r.
Urodzony:
1300
Zmarł:
14.08.1368
Rodzice:
Otton I
Katarzyna
Współmałżonka:
Agnieszka (od 1330) - dzieci: 1. Otton, 2. Kazimierz III, 3. Świętobor I, 4. Bogusław VII
Wykształcony na Uniwersytecie Praskim był wytrawnym politykiem związanym z dworem cesarskim Karola IV w Pradze. Sprzymierzył się z Polską przeciw Brandenburgii. Z jego inicjatywy w 1346 r. na szczecińskim Wzgórzu Zamkowym wzniesiono murowaną siedzibę książęcą oraz kościół pod wezwaniem św. Ottona.
Studiował w Pradze. Współrządził Z ojcem, a następnie samodzielnie panował w Księstwie Szczecińskim (jeszcze za życia ojca). W okresie jego rządów odżyły pretensje brandenburskie do zwierzchnictwa nad Pomorzem Zachodnim. Jeszcze za życia ojca Barnim uczestniczył w ustalaniu przymierza Księstwa Szczecińskiego z Polską, skierowanego przeciwko Marchii Brandenburskiej (Nakło-1325 r.).
Po zawarciu przez Władysława Łokietka rozejmu z Brandenburgią w 1329 r. Barnim znalazł się samotnie w konflikcie z Brandenburgią. Walka z zaborczym sąsiadem spowodowała oddanie księstwa w lenno papieskie.
Barnim III w 1337 r. zawarł przymierze z królem Polski Kazimierzem Wielkim i Janem Czeskim i doprowadził do formalnego uchylenia zwierzchności brandenburskiej. Od 1378 r. Pomorze Zachodnie zostało lennem cesarskim z zaznaczeniem, iż po wygaśnięciu linii książąt szczecińskich ich następcami będą margrabiowie brandenburscy. Trzeba tu zaznaczyć, iż nadzieje Brandenburgii na rychłe zawładnięcie Księstwem Szczecińskim były realne do 1348 r., tzn. do urodzin syna Bamima III ? Kazimierza.
Barnim pomagał księciu wołogoskiemu Bogusławowi V w walce z Meklemburgią.
Zmarł w 1368 r. i pochowany został prawdopodobnie w kościele św. Piotra w Szczecinie.
Autor: Grzegorz Chmielecki
Dodano: 23 października 2007 roku
Edytowano: 18 lipca 2020 roku